چاقی و اضافه وزن در دهه گذشته به یک مشکل جهانی تبدیل شده است - طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی (WHO) در سال 2005، تقریباً 1.6 میلیارد بزرگسال بالای 15 سال دارای اضافه وزن، حداقل 400 میلیون بزرگسال چاق و حداقل 20 میلیون نفر بودند. کودکان زیر 5 سال اضافه وزن داشتند.

کارشناسان معتقدند اگر روند فعلی تا سال 2015 ادامه یابد، تقریباً 2.3 میلیارد بزرگسال اضافه وزن و بیش از 700 میلیون نفر چاق خواهند شد. مقیاس مشکل چاقی عواقب جدی برای افراد و سیستم های بهداشتی دولتی دارد.

پیامدها و خطرات سلامتی

چاقی به دلیل پیامدهای آن برای سلامتی یک نگرانی است زیرا خطر ابتلا به بسیاری از بیماری ها و شرایط بهداشتی را افزایش می دهد از جمله:

بیماری کرونر قلب

دیابت نوع 2

سرطان ها (آندومتر، سینه و روده بزرگ)

فشار خون بالا (فشار خون بالا)

دیس لیپیدمی (به عنوان مثال، کلسترول تام بالا یا سطوح بالای

تری گلیسیرید)

ضربه

بیماری کبد و کیسه صفرا

آپنه خواب و مشکلات تنفسی

استئوآرتریت (تخریب غضروف و استخوان زیرین آن در مفصل) و مشکلات زنانه (قاعدگی غیرطبیعی، ناباروری).

این شرایط می تواند باعث مرگ زودرس و ناتوانی قابل توجه شود یا به آنها کمک کند.

بیماری قلبی عروقی - عمدتاً بیماری قلبی و سکته مغزی - در حال حاضر علت شماره یک مرگ و میر در جهان است که هر ساله 17 میلیون نفر را می کشد و دیابت به سرعت به یک اپیدمی جهانی تبدیل شده است - طبق پیش بینی سازمان جهانی بهداشت، مرگ و میر ناشی از دیابت در سراسر جهان بیش از 50 درصد افزایش خواهد یافت. 10 سال آینده

شرایط بهداشتی کمتر شایع مرتبط با افزایش وزن شامل آسم، استئاتوز کبدی و آپنه خواب است.

پیامدهای اقتصادی

اضافه وزن و چاقی و مشکلات بهداشتی مرتبط با آنها تأثیر اقتصادی قابل توجهی بر سیستم های بهداشتی دارد و هزینه های پزشکی مرتبط با اضافه وزن و چاقی دارای هزینه های مستقیم و غیرمستقیم است - هزینه های مستقیم پزشکی ممکن است شامل خدمات پیشگیرانه، تشخیصی و درمانی مرتبط با چاقی باشد، در حالی که غیر مستقیم هزینه ها به از دست دادن درآمد ناشی از کاهش بهره وری، فعالیت محدود، غیبت و روزهای تخت و درآمد از دست رفته در اثر مرگ زودرس مربوط می شود.

تعریف چاقی

اضافه وزن و چاقی توسط WHO به عنوان تجمع غیرطبیعی یا بیش از حد چربی که خطری برای سلامتی افراد ایجاد می کند، تعریف می شود.

اضافه وزن و چاقی عوامل خطر اصلی برای تعدادی از بیماری های مزمن از جمله دیابت، بیماری های قلبی عروقی و سرطان هستند و در حالی که زمانی فقط در کشورهای با درآمد بالا مطرح بود، اضافه وزن و چاقی اکنون در کشورهای با درآمد کم و متوسط ​​افزایش چشمگیری داشته است. چنین کشورهایی اکنون با "بار مضاعف" بیماری روبرو هستند، زیرا در حالی که آنها همچنان با مشکلات بیماری های عفونی و کمبود تغذیه دست و پنجه نرم می کنند، افزایش سریع عوامل خطر بیماری های مزمن مانند چاقی و اضافه وزن را نیز تجربه می کنند، به ویژه در تنظیمات شهری

سوءتغذیه و چاقی اغلب در یک کشور، یک جامعه و حتی در یک خانواده وجود دارد و این بار مضاعف ناشی از تغذیه ناکافی قبل از تولد، نوزاد و کودک خردسال و به دنبال آن قرار گرفتن در معرض پرچرب است. ، غذاهای پر انرژی، فقیر از ریزمغذی ها و عدم فعالیت بدنی.

اندازه گیری چاقی

یک معیار خام جمعیتی برای چاقی، شاخص توده بدنی (BMI) است که یک شاخص ساده از وزن به قد است که معمولاً در طبقه‌بندی اضافه وزن و چاقی در جمعیت‌ها و افراد بزرگسال استفاده می‌شود - وزن یک فرد بر حسب کیلوگرم بر مربع تقسیم می‌شود. ارتفاع بر حسب متر (kg/m2). BMI مفیدترین اندازه گیری در سطح جمعیت را برای اضافه وزن و چاقی ارائه می دهد، زیرا برای هر دو جنس و برای تمام سنین بزرگسالان یکسان است، اما صرفاً یک راهنمای تقریبی است زیرا ممکن است با درجه یکسانی از چاقی در افراد مختلف مطابقت نداشته باشد.

WHO بزرگسالی را که BMI بین 25 تا 29.9 دارد به عنوان اضافه وزن تعریف می کند - بزرگسالی که BMI 30 یا بالاتر دارد چاق در نظر گرفته می شود - BMI زیر 18.5 کم وزن و بین 18.5 تا 24.9 وزن سالم در نظر گرفته می شود.

BMI معیاری برای ارزیابی فردی است، اما کارشناسان گمان می کنند که خطر بیماری مزمن در جمعیت ها از BMI 21 به بالا به تدریج افزایش می یابد.

اندازه گیری اضافه وزن و چاقی در کودکان 5 تا 14 ساله چالش برانگیز است - استانداردهای رشد کودکان سازمان جهانی بهداشت شامل نمودارهای BMI برای نوزادان و کودکان خردسال تا سن 5 سالگی است - چاقی دوران کودکی با شانس بالاتری برای مرگ زودرس و ناتوانی در بزرگسالی مرتبط است.

محدوده BMI برای کودکان و نوجوانان به گونه‌ای تعریف می‌شود که تفاوت‌های طبیعی چربی بدن بین پسران و دختران و تفاوت‌های چربی بدن در سنین مختلف را در نظر بگیرند. با این حال، اگرچه BMI با مقدار چربی بدن ارتباط دارد، BMI به طور مستقیم چربی بدن را اندازه نمی‌گیرد و برخی از افراد مانند ورزشکاران ممکن است BMI داشته باشند که آنها را به عنوان اضافه وزن شناسایی کند، حتی اگر چربی اضافی بدن ندارند.

سایر روش‌های تخمین چربی بدن و توزیع چربی بدن شامل اندازه‌گیری ضخامت چین‌های پوست و دور کمر، محاسبه نسبت دور کمر به باسن، و تکنیک‌هایی مانند سونوگرافی، توموگرافی کامپیوتری و تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) است.